‘เควนติน เบลค’ นักวาดภาพประกอบคู่หู ‘โรอัลด์ ดาห์ล’—-
“ผมไม่รอแรงบันดาลใจ จริงๆแล้วผมไม่แน่ใจว่าแรงบันดาลใจคืออะไร แต่ผมแน่ใจว่าถ้ามันจะมา การที่ผมเริ่มทำงานเป็นเงื่อนไขให้มันมา”
—เควนติน เบลค
เควนติน เบลค กลายเป็นสถาบันหนึ่งของชาติไ
ปแล้วเมื่อเขาได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้มีเกียรติสูงสุดด้านวรรณกรรมสำหรับเด็ก(Children’s Laureate)ของอังกฤษเมื่อปี 1999 พอปี 2002 ได้รับรางวัลสูงสุดระดับนานาชาติที่มอบให้แก่ผู้สร้างสรรค์งานภาพประกอบวรรณกรรมสำหรับเด็ก Hans Christian Andersen Awards ซึ่งว่ากันว่าเป็นรางวัลโนเบลสำหรับวรรณกรรมเยาวชน ภาพของเบลคมีรายละเอียดน้อย มีความหมายมาก ลายเส้นเรียบง่าย ยุ่งเหยิง เหมือนเขียนเร็วๆหวัดๆไม่ตั้งใจ ทำให้ภาพดูเคลื่อนไหวและน่าตื่นเต้น ต่อไปนี้เป็นบทสัมภาษณ์เล็กๆน้อยๆ เพื่อทำความรู้จักนักวาดภาพประกอบที่สำคัญไม่แพ้นักเขียน
คุณเข้ามหาวิทยาลัยหรือโรงเรียนศิลปะ?
-จำได้ว่าตอนนั้นผมคิดว่าถ้าผมเข้าโรงเรียนศิลปะ ผมจะไม่ได้เข้ามหาวิทยาลัย..ผมอยากเรียนภาษา ขณะเดียวกันถ้าผมเข้ามหาวิทยาลัยผมยังมีโอกาสทำงานศิลปะได้ ผมเลยไปเรียนภาษาอังกฤษที่เคมบริดจ์ (1953 – 1956) ตอนนั้นผมไม่รู้หรอกว่าคนเราจะเลี้ยงตัวเองด้วยการเป็นนักเขียนการ์ตูน นักวาดภาพประกอบ หรือศิลปินได้หรือเปล่า แต่คนทั่วไปมองว่าไม่ได้ ผมเลยไปเรียนเพิ่มเติมหลักสูตรครูอีกปีหนึ่งที่มหาวิทยาลัยลอนดอน พอจบ ผมก็คิดว่าน่าจะลองเป็นศิลปินอะไรสักอย่างดู ผมไปที่โรงเรียนสอนศิลปะเชลซี ไม่เชิงว่าไปเรียนเขียนภาพประกอบหรอก แต่ไปเรียนวาดเส้นกับจิตรกรรมเพิ่มเติม
คุณเริ่มเขียนการ์ตูนเมื่อไร?
-สัก 5 ขวบได้มั้ง ผมจำได้ว่ามีแขกคนหนึ่งมา เขาทักว่า ‘เอาแต่วาดรูป ไม่ยอมพูด’… ผมเคยวาดภาพให้นิตยสารของโรงเรียน แล้วก็วาดให้นิตยสาร Punch ด้วย ผมรู้ว่ามีคนวาดภาพส่งไปลงได้ ผมเลยลองวาดดูบ้าง ตอนอายุ 16-17 ภาพผมก็ได้ลง ได้เงินมา 7 กินนี ไม่รู้จะทำยังไง มันเป็นเช็คและผมไม่มีบัญชีธนาคาร… พอผมไปเรียนเพิ่มที่เชลซีก็ได้งานเขียนประจำสัปดาห์ละ 2 ชิ้นที่ Punch แล้วก็เริ่มเขียนลงที่ The Spectator
คุณเริ่มเขียนภาพในหนังสือเด็กได้ยังไง?
-ผมสนใจเรื่องการศึกษา การวาดรูปและภาษา เลยดูเหมือนว่าการวาดภาพประกอบหนังสือเด็กเป็นสิ่งที่ผมทำได้ ผมไม่รู้ว่าเด็กๆ จะชอบหรือเปล่า ตอนนั้นผมอายุ 20 เศษๆ เลยคิดว่าจะวาดไปเรื่อยๆ ก่อน ดูซิว่าพออายุสัก 30 จะเป็นยังไง ถ้าไม่ได้เรื่องก็เลิก ถ้าทำได้ก็ทำต่อ ถึงตอนนั้นมันได้เรื่องได้ราวแล้วผมเลยทำต่อ ตอนเริ่ม ผมไม่รู้จริงๆว่าเริ่มยังไง ผมคุยกับจอห์น เยโอแมน เพื่อนผมว่า “นายเขียนเรื่องไหม ฉันวาดรูปให้” เขาเขียน ผมวาด เรื่องนั้นชื่อ A Drink of Water
แล้วเริ่มเขียนเรื่องเองตั้งแต่เมื่อไร?
-ปี 1968 ผมเขียนเรื่อง Patrick จริงๆแล้วเหมือนเป็นการประท้วงมากกว่าเพราะคนมักมองว่าผมเป็นนักวาดภาพประกอบขาว-ดำ ไม่เคยมีใครให้ผมวาดภาพสีเลย ผมจึงแก้ลำด้วยการเขียนเรื่องเกี่ยวกับผู้ชายคนหนึ่งที่เล่นไวโอลินแล้วทำให้สิ่งต่างๆ เปลี่ยนสี เพราะงั้นก็เลยต้องวาดภาพสี
ทำงานกับโรอัลด์ ดาห์ลเป็นยังไงบ้าง?
-เริ่มแรกก็กังวลนิดหน่อย เขาเป็นคนที่น่าเกรงขาม แต่เราเข้ากันได้ดี…ที่น่ารักก็คือเขาอยากได้รูปจริงๆ เขาไม่ชอบใจถ้ายังได้ไม่มากพอ ไม่ใช่นักเขียนทุกคนนะที่เป็นแบบนี้ เราร่วมงานกัน 13 ปี ตั้งแต่ปี 1977 จนกระทั่งเขาเสียชีวิต
………
อ้างอิง
1.บทสัมภาษณ์แปลส่วนหนึ่งจากhttp://www.quentinblake.com/en/meet-qb/qaa
2.เควนติน เบลค : ชีวิตกับการวาดภาพประกอบ โดย ชมนาด บุญอารีย์ วารสารสารสนเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น
ที่มา : http://www.facebook.com/readerships