ผู้เชี่ยวชาญเรียกว่า “การเลือกการกลายพันธุ์แบบเลือกไม่ได้” การพูดที่ไม่สามารถพูดได้นั้นไม่ใช่ทางเลือกสำหรับเด็กเหล่านี้ผู้เชี่ยวชาญกล่าว
“มันอธิบายได้ดีที่สุดว่าเป็นความหวาดกลัวในการพูดคุย” อลิสันวินบินเจนที่ปรึกษาของนักบำบัดการพูดและภาษาของราชวิทยาลัยในอังกฤษและผู้เขียนคู่มือทรัพยากรเกี่ยวกับเงื่อนไขดังกล่าว
มันมักจะสอดคล้องและคาดเดาได้ด้วยความตื่นตระหนกชัดเจนความมั่นคงและจ้องมองเมื่อเด็กคาดว่าจะพูดออกไปจากเขตความสะดวกสบายของพวกเขา Wintgens อธิบาย ในทางตรงกันข้าม “ความประหม่านั้นเบากว่าและทั่วไปกว่ามากขึ้นเช่นการที่จะอุ่นเครื่องช้า” เธอกล่าวเสริม
เด็กคนใดก็ตามที่มีการกลายพันธุ์ที่เลือกอาจจะสามารถพูดได้อย่างง่ายดายที่บ้าน แต่ในสถานการณ์อื่น ๆ จะกลายเป็นเงียบและยังปรากฏ “แช่แข็ง” เมื่อ
คาดว่าจะคุย
ตามข้อมูลการคัดเลือก Mutism และสมาคมวิจัยอาการมักจะเริ่มก่อนอายุ 5 แต่อาจจะไม่มีใครสังเกตจนกว่าเด็กจะเริ่ม
โรงเรียนหรือเริ่มกิจกรรมอื่น ๆ นอกครอบครัว
“ โดยส่วนตัวฉันคิดว่ามันจะดีกว่าถ้ามันจะถูกเรียกว่า ‘การกลายพันธุ์ของสถานการณ์” Wintgens กล่าว มันเรียกว่าเลือกเธออธิบายเพราะนั่นเป็นศัพท์แสงทางการแพทย์สำหรับ “เกิดขึ้นเฉพาะในบางสถานการณ์” แต่คำนี้เป็นปัญหาเพราะมัน “ยังหมายถึงการเลือกเพราะวิธีที่เราใช้คำที่เลือกในการพูดทุกวัน”
การคัดเลือกการกลายพันธุ์เป็นเรื่องธรรมดามากขึ้นสามเท่าในเด็กที่พูดได้สองภาษา Wintgens กล่าวและนั่นอาจเป็น “เพราะพวกเขาลังเลและมีสติในการพูดคุยและอาจมีความเครียดมากขึ้นในชีวิต”
นอกจากจะเป็นอุปสรรคต่อการสื่อสารแล้วการไร้ความสามารถในการพูดนี้ยังรบกวนการเรียนรู้ของเด็กอีกด้วย
แม้ว่าสภาพแวดล้อมอาจไม่คุ้นเคยสำหรับคนจำนวนมาก แต่มันได้รวมอยู่ในคู่มือการวินิจฉัยมาตรฐานที่แพทย์ใช้ในการวินิจฉัยโรคทางจิต รุ่นล่าสุดของการผ่าเหล่าเลือกด้วยตนเองนั้นจัดว่าเป็นเงื่อนไขที่เกี่ยวข้องกับความวิตกกังวล
คุณสมบัติอีกอย่างหนึ่งของการกลายพันธุ์ที่เลือกคือมันสามารถ “ร่วมเกิด” กับเงื่อนไขอื่น ๆ เช่นความผิดปกติของคลื่นความถี่ออทิสติกและเงื่อนไขอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องกับความวิตกกังวล
มีกี่คนที่ยากที่จะปักหมุดลงตามข้อมูลของ Wintgens “ มันถูกซ่อนไว้มันไม่ถาวรและ [มัน] ขึ้นอยู่กับเกณฑ์ที่ใช้” เธอกล่าวและอาจเพิ่มขึ้นเพราะ “ความเครียดในชีวิตมากขึ้น” ผู้หญิงมากกว่าเด็กผู้ชายเล็กน้อยพัฒนาสภาพและไม่มีใครรู้ว่ามีผู้ใหญ่กี่คนเธอเสริม
ผู้คนไม่ได้เติบโตออกมาจากมัน Wintgens กล่าว
“ ครอบครัวของพวกเขาบางคนหรือเจ้าหน้าที่ของโรงเรียนที่ให้การสนับสนุนอาจพบว่าพวกเขามีวิธีจัดการกับเรื่องนี้ แต่คนอื่น ๆ หากเหลือ [คนเดียว] อาจติดขัดมาก” เธอกล่าว “มีผลกระทบระยะยาวอย่างมากสำหรับความผาสุกทางสังคมจิตใจและการศึกษาของเด็ก”
การแทรกแซงก่อนมีความสำคัญ Wintgens กล่าว การแทรกแซงควรเกี่ยวข้องกับเด็กผู้ปกครองและโรงเรียนโดยให้ความสำคัญกับการสร้างสภาพแวดล้อมที่เหมาะสมและการเคลื่อนไหว “ในขั้นตอนเล็ก ๆ ” เธอกล่าว เด็กและวัยรุ่นที่มีอายุมากกว่าอาจได้รับประโยชน์จากโปรแกรมการสัมผัสที่เพิ่มขึ้นและการเพิ่มความเข้าใจเกี่ยวกับความวิตกกังวลและเผชิญกับความกลัวเธอกล่าวเสริม
สิ่งสำคัญอย่างยิ่งที่ Wintgens กล่าวคือต้องมี “ผู้ปฏิบัติงานหลักหรือนักบำบัดที่เข้าใจการผ่าเหล่าแบบเลือกและมีความสัมพันธ์ที่ไว้วางใจกับเด็กวัยรุ่นหรือผู้ใหญ่” ที่มีความผิดปกติ